osadowych
Encyklopedia PWN
naturalne nagromadzenie kopaliny w skorupie ziemskiej lub na jej powierzchni, w takiej formie i ilości, które umożliwiają jej gospodarce wykorzystanie obecnie lub w przyszłości.
skały osadowe (łupki osadowe) lub metamorficzne (łupki krystaliczne) odznaczające się wybitną foliacją, powodującą łatwość dzielenia się ich wg równoległych powierzchni (z reguły płaszczyzn) na cienkie płytki;
era (jednostka geochronologiczna) w geologicznej historii Ziemi, najstarsza w eonie fanerozoicznym (fanerozoik), trwająca od ok. 540 mln do ok. 250 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.
facja
geol. pierwotnie termin obejmujący tylko zespół cech litologicznych skał i zawartych w nich skamieniałości, odróżniający skały (i osady) powstałe w tym samym czasie, ale w różnych środowiskach sedymentacji (Amanz Gressly 1838).
[łac. facies ‘postać’, ‘oblicze’],
Himalaje, chiń. Himalaya Shan, tybet. Kangripejde, hindi i nepalskie Himālaya, urdu Himalāyā, ang. Himalaya(s), staroż. Imaus,
system górski w południowej części Azji Środkowej, najwyższy na Ziemi, położony na terytorium Chin, Indii, Nepalu, Bhutanu i Pakistanu.
rozproszona w skałach osadowych materia org., mająca postać drobnych, wyodrębniających się, czarnych skupień, nierozpuszczalnych w rozpuszczalnikach organicznych;