neoklasycznemu
Encyklopedia PWN
neoklasyczna szkoła w ekonomii, zw. szkołą z Cambridge,
nurt w ekonomii oparty na teorii optymalizacji działalności, metodologicznie silnie skłonny do abstrakcji, dedukcji oraz dużego wykorzystywania technik matematycznych;
ekon. teoria opisująca zachowanie konsumenta, uwzględniająca subiektywne zadowolenie ze spożywanych dóbr (użyteczność) oraz obiektywne ceny dóbr i dochód konsumenta.
ekon. w ścisłym znaczeniu teoria zachowań firmy w otoczeniu doskonale konkurencyjnym; w szerszym znaczeniu teorie przedsiębiorstwa, zakładające maksymalizację zysku jako cel, optymalizację decyzji (rachunek marginalny) jako metodę i neoklasyczne narzędzia analizy do badania produkcyjnych i rynkowych zachowań przedsiębiorstwa funkcjonującego w ramach rynku o różnym stopniu niedoskonałości (tzw. różnych strukturach rynku).
ekon. pojęcie wprowadzone przez P.A. Samuelsona na określenie poglądów będących kombinacją neoklasycznej mikroekonomii i keynesowskiej makroekonomii.
homo oeconomicus
ekon. zespół założeń przyjmowanych w neoklasycznej ekonomii (neoklasyczna szkoła w ekonomii) dotyczących zachowań człowieka, występującego w różnych ekonomicznych rolach społecznych.
[łac.],
ekon. kierunek badań makroekonomicznych wywodzący się z teorii J.M.Keynesa, nieznacznie różniący się od neoklasycznej syntezy i, podobnie jak ona, akceptujący model IS-LM;
