neoklasycznemu
Encyklopedia PWN
ekon. kierunek badań makroekonomicznych wywodzący się z keynesizmu, opozycyjny wobec neoklasycznej syntezy;
ogół form i procesów zatrudniania pracowników przez pracodawców, a także ogół instytucji, uwarunkowań oraz czynników negocjacji warunków zatrudnienia, pracy i płac; ekonomiczny, społeczny i polityczny obszar, na którym rozgrywają się wszelkie procesy z zakresu szeroko rozumianego zatrudnienia i bezrobocia.
niemiecki ekonomista;
fiński architekt i urbanista.
ekonomista francuski;
kierunek w sztuce ogrodowej, który wykształcił się w Anglii na początku XVIII w. pod wpływem nowych idei filozoficzno-estetycznych, związanych z nurtem racjonalistycznego protestu przeciw barokowej sztuczności i narastającym kultem nieskrępowanej przyrody;
