neoklasyczna teoria konsumpcji,
ekon. teoria opisująca zachowanie konsumenta, uwzględniająca subiektywne zadowolenie ze spożywanych dóbr (użyteczność) oraz obiektywne ceny dóbr i dochód konsumenta.
neoklasyczna teoria konsumpcji
Encyklopedia PWN
Zasadniczą kategorią neoklasycznej teorii konsumpcji jest użyteczność. Neoklasyczna teoria konsumpcji przyjmuje, że celem konsumenta jest maksymalizacja użyteczności przy danym dochodzie i cenach dóbr. Osiągnięcie tego optimum jest możliwe, jeżeli konsument kształtuje proporcje spożywanych dóbr w taki sposób, by zrównać relację użyteczności krańcowej do ceny dla wszystkich spożywanych dóbr. Warunek ten wyraża równanie:
MUA : PA= MUB : PB = MUC : PC gdzie: MU — użyteczność krańcowa; P — cena dobra; A,B,C, — kolejne dobra. Oznacza on, że ostatnia jednostka pieniężna wydatkowana na jakieś dobro przynosi taką samą użyteczność krańcową jak ostatnia jednostka pieniężna wydatkowana na każde inne dobro.
Neoklasyczna teoria konsumpcji została opracowana niezależnie od siebie przez kilku ekonomistów; pierwszym był H.H. Gossen (1854), kolejni to: W.S. Jevons (1871), C. Menger (1871) i L. Walras (1874). Neoklasyczna teoria konsumpcji stała się podstawą dla neoklasycznej teorii produkcji, neoklasycznej teorii rynków czynników produkcji i teorii równowagi ogólnej. Szczególny wkład w rozwój neoklasycznej teorii konsumpcji wnieśli: F.Y. Edgeworth, F. von Wieser, P.H. Wicksteed, K. Wicksell i J.B. Clark. Współczesną, podręcznikową postać nadali jej P. Samuelson, J.R. Hicks i E. Słucki. Współcześnie neoklasyczna teoria konsumpcji stanowi podstawę teorii wyboru, badającej za pomocą jej kategorii pojęciowej takie zjawiska jak: indywidualna podaż pracy, oszczędzanie i inwestowanie, zagadnienia dochodu realnego i nominalnego.
Sławomir Sztaba
