metafizyce
Encyklopedia PWN
filoz. nauka filozoficzna, której przedmiotem są pryncypia (pierwsze zasady strukturalne) bytu;
w etyce dziedzina dociekań dotyczących wartości i norm moralnych, wypływająca z przekonania, że podstaw moralności należy szukać w metafizyce
koncepcja metafizyczna, pochodzenia neoplatońskiego, obecna u św. Augustyna, głosząca, iż istotą rzeczywistości jest światło;
niemiecki filozof, główny przedstawiciel klasycznej niemieckiej filozofii idealistycznej, jeden z najwybitniejszych reprezentantów oświecenia.
dyscyplina filoz. w dużym stopniu pokrywająca się zakresowo i treściowo z tym, co jest obecnie nazywane filozofią przyrody nieożywionej.
Descartes 
, forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,
francuski filozof, fizyk i matematyk; jeden z najbardziej rewolucyjnych umysłów XVII w., zwany ojcem filozofii nowożytnej.
[dekạrt]
René , forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,
