magnetofon
Encyklopedia PWN
systemy stosowane w urządzeniach do zapisu i odtwarzania dźwięku umożliwiające uzyskanie dźwięku o wysokiej jakości;
magnetyczny zapis, rejestracja magnetyczna,
proces utrwalania informacji w postaci śladu magnetycznego (ścieżki) na nośniku magnetycznym w celu jej przechowywania i późniejszego, wielokrotnego odczytywania w dowolnej chwili;
fiz., techn. taśma (giętka wstęga) wykonana z materiału magnet. lub zawierająca materiał magnet., stosowana do rejestracji sygnałów elektr., stanowiących przetworzone dźwięki, obrazy lub dane;
określenie coraz częściej oznaczające kulturę współczesną, w której dominację zyskały techniki i praktyki audiowizualne, zwłaszcza film, telewizja, multimedialny komputer (wykorzystywanie urządzeń operujących dźwiękiem i obrazem).
zespół metod, procedur i środków służących do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania i przechowywania w pamięci sygnałów cyfrowych.
dyktafon
przenośne urządzenie elektroniczne, zwykle miniaturowe, przeznaczone do zapisywania i odtwarzania dźwięków, gł. mowy;
[łac. dicto ‘dyktuję’, gr. phōnḗ ‘głos’],
