magnetofon
Encyklopedia PWN
funkcja stosowana w niektórych magnetofonach, magnetowidach i kamerach, umożliwiająca rejestrację dźwięku i obrazu przy zmniejszonej o połowę prędkości przesuwu taśmy, co umożliwia np. na kasecie 240-metrowej ciągłą rejestrację przez 8 godzin.
elektrotechn. każda maszyna elektryczna zaopatrzona w mech. komutator (elektrotechn. ).
przekazywana za pośrednictwem przyrządów odtwarzających nagrania (gramofon, magnetofon) lub mechaniczna muzykaych instrumentów muzycznych.
mikrofon
przetwornik elektroakustyczny przeznaczony do przetwarzania sygnałów akustycznych (np. dźwięków mowy, muzyki) na sygnały elektryczne;
[gr.],
mikser
telekom. wielowejściowe urządzenie elektroniczne służące do składania (miksowania, mieszania) sygnałów elektr., pochodzących z różnych źródeł, w jeden wypadkowy sygnał elektr., przy zapewnieniu możliwości niezależnej regulacji parametrów poszczególnych sygnałów;
[ang.],
monofonia
technika jednokanałowego przesyłania, odtwarzania i zapisywania dźwięku za pomocą monofonicznych urządzeń elektroakustycznych (np. gramofonów i magnetofonów monofonicznych);
[gr. mónos ‘jedyny’, phōnḗ ‘głos’, ‘dźwięk’],
