magnetofon
Encyklopedia PWN
elektroakustyka
dziedzina nauki i techniki zajmująca się zagadnieniami związanymi z przetwarzaniem drgań akustycznych (dźwięków) na sygnały elektr. (sygnały foniczne) i odwrotnie za pomocą przetworników elektroakustycznych (np. mikrofonów, głośników, słuchawek), a także procesami zapisywania sygnałów fonicznych na nośnikach (np. taśmie magnet., płycie gramofonowej czy kompaktowej) i odtwarzania z nich dźwięku (np. za pomocą magnetofonu lub dyskofonu) oraz przesyłania sygnałów fonicznych (radiofonia, telefonia).
[gr.],
elektronika
dziedzina nauki i techniki, zajmująca się wykorzystaniem zjawisk związanych z ruchem elektronów swobodnych w próżni, gazach i ciałach stałych (głównie półprzewodnikach);
[gr.],
ESPU, Elektroniczny Sprzęt Powszechnego Użytku,
masowo produkowane i powszechnie używane urządzenia elektroniczne (np.: radioodbiorniki, telewizory, magnetofony, magnetowidy, odtwarzacze CD, kamery wideo) o różnym standardzie, przeznaczone na ogół dla indywidualnego odbiorcy;
Fürth
m. w południowej części Niemiec, w kraju związkowym Bawaria, w aglomeracji Norymbergi, nad rz. Regnitz, która powstaje na terenie miasta z połączenia rz. Rednitz i Pegnitz.
[fürt],
określenie techniki rejestracji i przenoszenia dźwięków zapewniającej wysoką wierność odtwarzania, pozwalającą na uzyskanie brzmienia dźwięku bliskiego brzmieniu dźwięku emitowanego przez źródło pierwotne;
