elektroakustyka

elektroakustyka

[gr.],

dziedzina nauki i techniki zajmująca się zagadnieniami związanymi z przetwarzaniem drgań akustycznych (dźwięków) na sygnały elektr. (sygnały foniczne) i odwrotnie za pomocą przetworników elektroakustycznych (np. mikrofonów, głośników, słuchawek), a także procesami zapisywania sygnałów fonicznych na nośnikach (np. taśmie magnet., płycie gramofonowej czy kompaktowej) i odtwarzania z nich dźwięku (np. za pomocą magnetofonu lub dyskofonu) oraz przesyłania sygnałów fonicznych (radiofonia, telefonia).

Elektroakustyka obejmuje też projektowanie akustyki wnętrz, w których odbywa się zapisywanie i odtwarzanie dźwięków (studia i sale koncertowe); bada również warunki wiernego odtwarzania dźwięków, tj. wpływ na nie różnych czynników, takich jak.: częst. i natężenie dźwięku, szerokość przenoszonego pasma sygnałów elektr., zniekształcenia i zakłócenia sygnałów, szumy, właściwości akustyczne pomieszczeń, w których dźwięk jest nadawany i odtwarzany.

Powstanie elektroakustyki wiąże się z wynalezieniem 1876 telefonu przez G. Bella (słuchawka telefoniczna była pierwszym przetwornikiem elektroakustycznym); nazwy „elektroakustyka” zaczęto jednak powszechne używać dopiero po wynalezieniu 1906 lampy elektronowej trójelektrodowej (triody); wynalazek ten spowodował szybki rozwój telefonii i radiofonii, a także rozwój techniki zapisywania oraz odtwarzania mowy i muzyki, co wymusiło rozwój przetworników elektroakustycznych. Współczesna elektroakustyka jest dziedziną interdyscyplinarną — z pogranicza elektroniki i akustyki.

Bibliografia

B. Urbański Elektroakustyka w pytaniach i odpowiedziach, Warszawa 1984.