magnet
Encyklopedia PWN
zjawisko występujące w metalach niemagnet. (tj. takich, których jony nie mają wypadkowego momentu magnet. związanego ze spinem), zawierających domieszkę atomów magnet., powodowane oddziaływaniem pomiędzy momentem magnet. jonu domieszki i spinowymi momentami wielu elektronów przewodnictwa w metalu;
ruch precesyjny cząstki (np. elektronu) lub układu cząstek (atomu, jądra atomowego) mających w polu magnet. własny moment magnetyczny;
magnetochemia
dział chemii fiz. zajmujący się badaniem wzajemnej zależności między strukturą elektronową i molekularną substancji a jej właściwościami magnet. (magnetyzm).
[gr.],
magnetostatyka
dział nauki o magnetyzmie, zajmujący się badaniem zjawisk magnet. oraz oddziaływań pól magnet. i prądów elektr. w przypadku, gdy są one niezależne od czasu;
[gr.],
element lub zespół elementów wykonanych z ferromagnetyka, służący do prowadzenia strumienia magnet., wytworzonego przez magnes trwały, elektromagnes itp., wzdłuż zadanej drogi;
dziedzina elektroniki zajmująca się działaniem przyrządów elektronowych, w których wykorzystuje się wiązki elektronów poruszających się w polach elektr. i magnetycznych.
