magnet
Encyklopedia PWN
odpowiednio ukształtowany obszar pola magnet. (s.e. magnetyczna) lub pola elektr. (s.e. elektrostatyczna) skupiający przechodzącą przezeń wiązkę obdarzonych ładunkiem cząstek (elektronów, jonów); działa w podobny sposób jak soczewka szklana, skupiająca wiązkę promieni świetlnych.
diamagnetyzm
fiz. zjawisko powstawania w materiale namagnesowania skierowanego przeciwnie do przyłożonego z zewnątrz pola magnetycznego;
[gr.],
silnik elektryczny, pot. motor,
maszyna elektryczna przetwarzająca energię elektr. w energię mech. ruchu obrotowego (s.e. wirujący) lub, rzadziej, postępowego (silnik liniowy);
przetwornik elektromagnetyczny przeznaczony do przetwarzania sygnałów elektr. w zmiany pola magnet. w celu zapisania sygnałów na nośniku magnet. (g.m. zapisująca) lub odwrotnie — zmian pola magnet. w sygnały elektr. podczas odczytywania zapisu z nośnika magnet. (g.m. odczytująca), a także do namagnesowania nośnika w celu skasowania istniejącego na nim zapisu (g.m. kasująca);
spintronika
interdyscyplinarna dziedzina wiedzy, której gł. zadaniem jest poznanie zjawisk fiz. wynikających z posiadania przez elektron (lub inną cząstkę) spinu i związanego z nim momentu magnet. (magnetyzm), a także projektowanie i konstruowanie przyrządów, które wykorzystywałyby te zjawiska.
[ang.],
Halla zjawisko kwantowe, kwantowy efekt Halla,
zjawisko Halla występujące w strukturach półprzewodnikowych zawierających dwuwymiarowy gaz elektronowy, wywołane polem magnet. o kierunku prostopadłym do płaszczyzny, w której znajduje się gaz;
