magnetochemia
dział chemii fiz. zajmujący się badaniem wzajemnej zależności między strukturą elektronową i molekularną substancji a jej właściwościami magnet. (magnetyzm).
[gr.],
magnetochemia
Encyklopedia PWN
Badaniami magnetochem. obejmuje się związki nieorg. i koordynacyjne, metaloorg. oraz org. rodniki. Znajomość właściwości magnet. związków chemicznych umożliwia określenie konfiguracji elektronowej jonu w polu krystal. oraz charakteru wiązań i struktury przestrzennej związku. Badania zależności właściwości magnet. od temperatury pozwalają na określenie rodzaju i energii oddziaływań wymiennych między jonami metali w sieci krystal. oraz oddziaływań z polem krystal., wyznaczenie rodzaju i zakresu uporządkowania, a także wielu stałych fiz. (np. temperatury Curie). Do badań subtelnych efektów magnet., oprócz makroskopowych metod pomiaru podatności magnet. i namagnesowania, stosuje się metody rezonansu elektronowego paramagnetycznego, rezonansu jądrowego magnetycznego, efektu Mössbauera i dyfrakcji neutronów; obecnie do badań stosuje się magnetometr SQUID (interferometr kwantowy nadprzewodnikowy) — najczulszy detektor zmiany strumienia pola magnetycznego. Początki magnetochemii wiążą się z odkryciem 1845 przez M. Faradaya 2 rodzajów substancji magnet.: dia- i paramagnetyków, oraz późniejszym wyodrębnieniem ferromagnetyków. W Polsce największy ośr. badań z zakresu magnetochemii znajduje się we Wrocławiu.
