Kondō zjawisko

Kondō zjawisko,

zjawisko występujące w metalach niemagnet. (tj. takich, których jony nie mają wypadkowego momentu magnet. związanego ze spinem), zawierających domieszkę atomów magnet., powodowane oddziaływaniem pomiędzy momentem magnet. jonu domieszki i spinowymi momentami wielu elektronów przewodnictwa w metalu;

najczęściej przejawia się wzrostem oporu elektr. metali niemagnet. przy obniżaniu temperatury poniżej pewnej jej wartości; zazwyczaj opór tych metali maleje monotonicznie z obniżeniem temperatury, dążąc do pewnej wartości nasycenia, która jest uwarunkowana rozpraszaniem elektronów na domieszkach, albo, w przypadku nadprzewodników, maleje do zera poniżej pewnej temperatury krytycznej. Przykładem metalu wykazującego z.K. jest miedź zawierająca domieszkę atomów chromu.

Zjawisko, odkryte 1930, zostało wyjaśnione 1964 przez japońskiego fizyka J. Kondō. Specyficzne z.K. zaobserwowano w układach półprzewodnikowych zawierających elementy o rozmiarach nanometrowych; w elemencie takim znajduje się kilka do kilkunastu elektronów przewodnictwa i jeśli ich liczba jest nieparzysta, ma on wypadkowy moment magnet. związany ze spinem elektronu; między tym momentem magnet. a momentami magnet. elektronów przewodnictwa w metalicznych elektrodach, doprowadzających prąd do elementu półprzewodnikowego, może zachodzić oddziaływanie prowadzące do wystąpienia z.K.; może to być wykorzystywane do kształtowania właściwości przyrządów nanoelektronicznych pracujących w niskich temperaturach.