instrumentalne
Encyklopedia PWN
muz. utwór wokalny, na ogół do tekstu lirycznego, solowy lub chóralny, wykonywany: a) z towarzyszeniem instrumentu solo, zwykle strunowego, np. w staroż. Grecji z akompaniamentem liry, kitary, w czasach nowoż. gitary, od końca XVIII w. najczęściej fortepianu (p. na głos męski lub żeński, także duety, tercety itd., niektóre p. chóralne); b) z towarzyszeniem kameralnego zespołu instrumentalnego; c) z towarzyszeniem orkiestry (p. orkiestrowe, symfoniczne); d) a cappella (p. powszechne, p. chóralne).
publiczne wykonywanie piosenek (drobnych utworów wokalnych solowych z akompaniamentem instrumentu, zespołu instrumentalnego lub orkiestry), rodzaj współcz. sztuki estradowej.
zespół wokalno-instrumentalny, zał. 1976 w Krakowie przez A. Sikorowskiego;
Police
bryt. zespół wok.-instrumentalny
[pəlị:s] 
,
,
polichóralność, technika polichóralna,
muz. technika kompozytorska polegająca na operowaniu w kompozycji kilkoma grupami chóralnymi (zwykle 2 lub 3), rozmieszczonymi w stosunkowo odległych od siebie miejscach jednego pomieszczenia, śpiewającymi a cappella lub z zespołem instrumentalnym;
