elektromagnetyczna
Encyklopedia PWN
układ 2 równoległych, izolowanych od siebie przewodów elektr., tworzących linię przesyłową symetryczną lub koncentryczną (współosiową), o długości porównywalnej z długością fali elektromagnetycznej, rozchodzącej się wzdłuż linii (wzbudzonej przez źródło napięcia przemiennego zasilającego tę linię), lub większej od niej, i o znacznie mniejszych pozostałych wymiarach.
jedno z podstawowych pojęć fizyki, które określa wzajemny wpływ stanu cząstki (lub ich układu) na stan innych cząstek (lub układów) oraz umożliwia ilościowy opis tych wpływów.
optyka
dziedzina nauki i techniki zajmująca się światłem — zjawiskami związanymi z jego generowaniem, rozchodzeniem się, detekcją, oddziaływaniem z materią i wynikającymi z nich zastosowaniami;
[gr. optikḗ ‘nauka o zjawiskach wzrokowych’],
stealth technologia
zespół środków i przedsięwzięć, gł. konstrukcyjnych i technol., mających na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa wykrycia obiektów (celów) wojsk. (samolotów, rakiet, okrętów) przez system obrony przeciwnika (ang. stealth ‘niewidoczny’), gł. przez radary, a także przez urządzenia termolokacyjne (termolokacja) i opt. (np. lidar).
[t. stelŧ],
amerykański elektrotechnik i wynalazca, pochodzenia chorwackiego.
obiekty, których istnienie i wzajemne oddziaływanie pozwala wyjaśnić formy występowania i zachowania się materii.
