linia długa
 
Encyklopedia PWN
linia długa,
układ 2 równoległych, izolowanych od siebie przewodów elektr., tworzących linię przesyłową symetryczną lub koncentryczną (współosiową), o długości porównywalnej z długością fali elektromagnetycznej, rozchodzącej się wzdłuż linii (wzbudzonej przez źródło napięcia przemiennego zasilającego tę linię), lub większej od niej, i o znacznie mniejszych pozostałych wymiarach.
Ze względu na skończoną prędkość rozchodzenia się fali elektromagnetycznej, dociera ona do końca linii dopiero po pewnym czasie, zw. czasem opóźnienia tl = l/v (l — długość linii, v — prędkość fali); natężenie prądu w przewodach i napięcie elektr. między przewodami l.d. są zatem funkcjami czasu i odległości x (mierzonej od początku linii), a l.d. traktuje się zwykle jako obwód elektr. o parametrach równomiernie rozłożonych (rys.); dostatecznie mały odcinek o długości Δx, „wycięty” w dowolnym miejscu tej linii, reprezentuje czwórnik elektr. zbudowany z elementów skupionych (tj. elementów o rozmiarach znacznie mniejszych od długości fali elektromagnetycznej rozchodzącej się wzdłuż linii): RΔx, LΔx, GΔx, CΔx, gdzie R, L, G, C są odpowiednio wartościami rezystancji, indukcyjności, konduktancji i pojemności na jednostkę długości l.d. w punkcie odległym o x od początku l.d.; ważnym parametrem l.d. jest opór falowy. Zależnie od długości l.d. rozróżnia się tzw. linię ćwierćfalową (l = λ/4; λ — długość fali elektromagnetycznej) i linię półfalową (l = λ/2), wykorzystywane w budowie różnych urządzeń wielkiej częstotliwości. L.d. znajdują zastosowanie gł. przy przesyłaniu energii i sygnałów elektr. o dużej częst., m.in. w liniach telekomunik., liniach opóźniających, antenach.
Mirosław Rusek
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia