dynamicznym
Encyklopedia PWN
ekon. badanie i ocena w różnych układach strukturalnych kosztów przedsiębiorstwa w celu określenia efektywności planowanych przedsięwzięć gospodarczych, tworzenia podstaw podejmowania decyzji w działalności bieżącej oraz kontroli i oceny rezultatów osiągniętych w przeszłości;
geogr. termin wieloznaczny i stosowany w różnych dyscyplinach naukowych; najczęściej posługują się nim geografowie i biolodzy, jest używany również w architekturze i geochemii; jest stosowany także w języku potocznym i oznacza widok (krajobraz wiejski i przemysłowy, zimowy i letni, brzydki i ładny).
właściwość płynów (cieczy, gazów) polegająca na powstawaniu w nich naprężeń stycznych, zależnych od prędkości odkształcenia elementu płynu;
mat. własność niektórych układów dynamicznych (X, T) odpowiadająca równomiernemu rozprowadzaniu (wymieszaniu) zawartości każdego typowego podzbioru przestrzeni X w całej objętości tej przestrzeni przy wielokrotnym powtarzaniu przekształcenia T. Terminem „mieszanie” nazywa się także sam układ dynamiczny mający własność m. lub działające w nim przekształcenie T. M. jest własnością silniejszą od ergodyczności, która wyraża jedynie nieistnienie istotnie mniejszego podukładu zawartego w (X, T). Intuicyjnemu pojmowaniu równomiernego rozprowadzania odpowiada następująca mat. definicja: jeśli T: X → X jest mierzalnym przekształceniem przestrzeni X w siebie, zachowującym miarę probabilistyczną P (tzn. P(T–1(A)) = P(A) dla każdego mierzalnego podzbioru A zawartego w X), to układ (X, T) ma własność m., gdy dla wszystkich mierzalnych podzbiorów A, B (tj. tych, których prawdopodobieństwa da się określić) zachodzi równość .
chemik polski.
optymalizacja
wyznaczenie najlepszego rozwiązania jakiegoś zadania (np. techn., ekon., społ.) ze względu na przyjęte kryterium (wskaźnik specyficznie rozumianej jakości, np. koszt, zysk, niezawodność, dokładność, czas realizacji zadania), przy uwzględnieniu istniejących ograniczeń;
[łac. optimus ‘najlepszy’],