czynów
Encyklopedia PWN
stan prawny warunkujący dopuszczalność przeprowadzenia postępowania sądowego;
awadana
sanskryckie teksty buddyjskie ilustrujące, za pomocą budujących opowieści o wydarzeniach, które jakoby miały miejsce w rzeczywistości, skuteczną moc działania prawa karmana.
[sanskr. avadāna ‘czyn heroiczny’],
prawo podjęcie starań przez sprawcę czynu zabronionego w celu zapobieżenia ujemnym skutkom własnego zachowania się lub naprawienia wyrządzonej szkody, a także ujawnienia istotnych okoliczności popełnionego czynu albo zaniechanie dalszej działalności kryminalnej.
order
najwyższe wśród odznaczeń wyróżnienia honorowe; w większości państw najwyższa forma uznania dla obywateli kraju lub obywateli państw zaprzyjaźnionych za wybitne osiągnięcia w służbie państw. (cywilnej i wojsk.), pracy zawodowej i społ., za czyny męstwa i niezwykłego poświęcenia;
[łac.],
pojęcie i geneza zbrodnii wojennych została po raz pierwszy wprowadzona do prawa i praktyki międzynarodowej podczas i na zakończenie I wojny światowej, znajdując normatywny wyraz w artykule 228 traktatu wersalskiego z 1919, który przewidywał karalność czynów naruszających prawa i zwyczaje wojenne.
filozof niemiecki, jeden z głównych przedstawicieli klasycznej filozofii niemieckiej.
