awadana
sanskryckie teksty buddyjskie ilustrujące, za pomocą budujących opowieści o wydarzeniach, które jakoby miały miejsce w rzeczywistości, skuteczną moc działania prawa karmana.
[sanskr. avadāna ‘czyn heroiczny’],
awadana
Encyklopedia PWN
Zwykle dotyczą jednego z poprzednich buddów bądź też czasów hist. cesarza Aśoki (III w. p.n.e.); ich narratorem jest sam Budda lub święty buddyjski; w kanonie palijskim odpowiadają im teksty zw. apadana; najstarszy zachowany zbiór a. — Awadanaśataka [‘setka opowieści o czynach bohaterskich’] (z ok. II w.), należy doktrynalnie do odłamu buddyzmu hinajana [‘mały wóz’]. W opowieściach połączonych w 10 dekad są podane przykłady czynów prowadzących do następujących stanów bytowania: jako buddy, boskości, świętości lub jako ducha; niektóre z opowieści mają charakter profetyczny; Diwjawadana [‘boskie czyny’], z ok. III w., należy do hinajany, ale wykazuje również wpływ mahajany [‘wielki wóz’], za najstarszą warstwę utworu uważa się cykl legend o cesarzu Aśoce; z poł. XI w. pochodzi Awadanakalpalata [‘liana spełniająca życzenia co do opowieści o czynach’], utwór kaszmirskiego poety Kszemendry. W a., inaczej niż w dźatakach, gł. postacią nie musi być bodhisattwa.
