czcionka

Encyklopedia PWN

[fr. < łac. rotundus ‘okrągły’],

odręczne pismo kaligraficzne o zaokrąglonych kształtach, pionowych lub nieznacznie pochylonych prawoskośnie literach i silnie skontrastowanej grubości kresek tworzących litery;

rotunda

[łac. rotundus ‘okrągły’],

druk. forma got. pisma drukarskiego o łagodnie zaokrąglonych kształtach liter minuskułowych; wywodzi się z wł. odręcznego pisma kaligraficznego (littera boloniensis) stosowanego w XIII w. do pisania kodeksów;

rusyfikacja na ziemiach polskich w XIX w.,

polityka rządu rosyjskiego prowadzona w okresie zaborów w celu wpojenia rosyjskiej kultury oraz świadomości narodowej ludności zamieszkującej ziemie zajęte w wyniku rozbiorów Polski; panował pogląd, że dialekty języków białoruskiego i ukraińskiego są regionalnymi odmianami języka rosyjskiego, wyznawcy prawosławia oraz katolicyzmu obrządku greckiego są Rosjanami, ludność polska, litewska i żydowska zaś powinna przyjąć język, kulturę i religię Rosjan.

skład,

poligr. powstały w wyniku składania zestaw wykonanych ze stopu drukarskiego czcionek (lub wierszy), linii i justunku (zecerski materiał), a także obraz znaków pisma zapisany na materiale światłoczułym (fotoskład) lub w pamięci komputera;

stopy drukarskie, stopy typograficzne,

stopy ołowiu z antymonem (11–28%) i cyną (1,8–12%);

tekstura

[łac. textus ‘tkanina’],

druk. rodzaj got. pisma drukarskiego;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>