całką
Encyklopedia PWN
nazwa stosowana najczęściej do okresu rozkwitu matematyki polskiej, który nastąpił w II Rzeczypospolitej i był skoncentrowany w ośrodkach lwowskim i warszawskim;
potencjał
fiz., mat. wielkość pomocnicza służąca do opisu pola wektorowego lub tensorowego (pole fizyczne).
[łac.],
mat. przestrzenie Banacha złożone z tych funkcji całkowalnych z p-tą potęgą, których wszystkie dystrybucyjne pochodne cząstkowe, do ustalonego rzędu włącznie, również są całkowalne z p-tą potęgą;
matematyk austr.;
residuum
mat. liczba Resf(z0), zdefiniowana jako współczynnik a−1 w rozwinięciu funkcji analitycznej f, mającej izolowany punkt osobliwy z0, w szereg Laurenta w otoczeniu U= {z: 0 < |z − z0|< R} tego punktu, tzn. jeśli f(z) =[łac., ‘pozostałość’, ‘reszta’],
an(z − z0)n dla z ∈ U, to Resf(z0) = a−1; równoważnie, Res f(z0) = 
, gdzie γ jest dowolnym dodatnio zorientowanym okręgiem o środku z0 i promieniu r < R;
