całką
Encyklopedia PWN
mat. klasa funkcji obejmująca funkcje wymierne, wykładnicze, logarytmiczne, trygonometryczne, cyklometryczne (kołowe), a także funkcje powstałe w wyniku działań arytmetycznych nad powyższymi funkcjami oraz ich złożenia (superpozycje funkcji), zastosowane skończoną liczbę razy;
mat. funkcje wprowadzone w końcu lat 20. XIX w. przez N.H. Abela i (niezależnie) C. Jacobiego jako funkcje odwrotne do pojawiających się przy obliczaniu długości łuku elipsy i in. krzywych stożkowych, tzw. całek eliptycznych u(x) = 
, gdzie R jest funkcją wymierną dwóch zmiennych, a P wielomianem stopnia 3. lub 4.
, gdzie R jest funkcją wymierną dwóch zmiennych, a P wielomianem stopnia 3. lub 4.
mat. funkcje kąta φ, oznaczane symbolami: sinφ (sinus), cosφ (cosinus), tgφ (tangens), ctgφ (cotangens), secφ (secans), cosecφ (cosecans), określone za pomocą wzorów: sinφ = y/r, cosφ = x/r, tgφ = y/x = sinφ/cosφ (dla kątów φ ≠ π/2 ± nπ, gdzie n = 0, 1, 2, 3, ...), ctgφ = x/y = cosφ/sinφ (dla φ ≠ ±nπ), secφ = r/x = 1/cosφ (dla φ ≠ π/2 ± nπ), cosecφ = r/y = 1/sinφ (dla φ ≠ ±nπ).
geometria
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem figur, tj. fragmentów rozmaitych przestrzeni.
[gr. gḗ ‘ziemia’, metréō ‘mierzę’],
geometria hiperboliczna, geometria Łobaczewskiego, geometria Bolyai–Łobaczewskiego,
historycznie pierwsza geometria różniąca się od geometrii euklidesowej, wprowadzonej w starożytności; można ją zdefiniować jako geometrię przestrzeni Riemanna o stałej krzywiźnie ujemnej i otwartych geodezyjnych (geodezyjna).
