algebraiczna
Encyklopedia PWN
mat. teoria mająca swoje korzenie w topologii algebraicznej, w oryginalnej formie (topologicznaK-teoria) — metoda badania przestrzeni topologicznych X, polegająca na studiowaniu wiązek wektorowych nad X.
fizyk niemiecki.
dwa podstawowe prawa fizyczne dotyczące natężeń prądów i napięć w rozgałęzionych obwodach elektrycznych prądu stałego.
dział matematyki zajmujący się badaniem działań algebraicznych. Działaniem (operacją) algebraicznym n-argumentowym w zbiorze A jest dowolna funkcja f, która każdemu układowi n elementów zbioru A przyporządkowuje element zbioru A.
algebry twierdzenie podstawowe, zasadnicze twierdzenie algebry,
mat. twierdzenie o istnieniu dla każdego wielomianu f(z) = anzn + ... + a1z + a0 stopnia n > 0, o współczynnikach zespolonych (liczby zespolone) takiej liczby zespolonej ξ, zw. pierwiastkiem wielomianu f, że f(ξ) = 0.
Descartes 
, forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,
francuski filozof, fizyk i matematyk; jeden z najbardziej rewolucyjnych umysłów XVII w., zwany ojcem filozofii nowożytnej.
[dekạrt]
René , forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,
