Głoski

Encyklopedia PWN

[łac. palatum ‘podniebienie’],

w węższym znaczeniu — dodatkowa artykulacja, przy której następuje zbliżenie środkowej części języka do pogranicza między podniebieniem twardym a miękkim (głoska), jak w ros. [tʲ sʲ zʲ];

upodobnienie, asymilacja,

językozn. proces fonetyczny polegający na pełnym bądź częściowym przystosowaniu artykulacyjnym głoski do swego sąsiedztwa w obrębie wyrazu lub na pograniczu wyrazów w toku mowy, będący następstwem tendencji do ujednolicenia ruchów artykulacyjnych (tzw. prawo najmniejszego wysiłku);

afrykata

[łac. affrico ‘przycieram’],

spółgłoska zwarto-trąca, zwarto-szczelinowa;

złożona z kilku kolejnych segmentów: zwarcia lub lekkiej plozji oraz frykcji (segmentu analogicznego do głoski trącej);

Baudouin de Courtenay

[bo:d^uę̣ dö kurtönẹ]

Jan Ignacy Niecisław Wymowa

, ur. 13 III 1845, Radzymin, zm. 3 XI 1929, Warszawa,

najwybitniejszy polski językoznawca, jeden z największych lingwistów świata.

dystynktywna cecha,

językozn. podstawowe pojęcie w fonologii;

epenteza

[gr.],

wstawienie w pierwotnej formie fonetycznej wyrazu głoski ułatwiającej jego wymowę lub sprowadzającej tę formę do bardziej zgodnej z zasadami fonotaktyki danego języka;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>