Zadrzewienia śródpolne

Zadrzewienia śródpolne

Zadrzewienia śródpolne są to pojedyncze drzewa i krzewy lub ich skupiska poza lasem i obszarami miejskimi. Należą do nich m.in. przydrożne aleje, żywopłoty, kępy drzew i krzewów na polach, łąkach i miedzach, zadrzewienia wzdłuż rzek i wokół oczek wodnych. W przeszłości, w wielkoobszarowych gospodarstwach rolnych częstą praktyką było niszczenie zadrzewień, które traktowano jako grunty nieproduktywne (nieużytki), utrudniające prace mechanizacyjne. Obecnie dąży się do zachowania istniejących zadrzewień, a w wielu miejscach tworzy się nowe. Choć zajmują stosunkowo niewielką powierzchnię, ich rola w środowisku jest ogromna. Poprawiają stosunki wodne w glebach, stanowią osłonę przed erozją, wiatrem i hałasem, a także barierę biogeochemiczną dla pierwiastków migrujących z pól w dolne obszary zlewni. Zadrzewienia zwiększają mozaikowość uproszczonych strukturalnie środowisk rolniczych i stymulują produkcję biomasy roślin uprawnych. Są refugiami dla flory i fauny. Zapewniają schronienie i bazę żerową oraz miejsca rozrodu bezkręgowcom, ptakom i ssakom. Dogodne warunki znajdują tu głównie zwierzęta o szerokiej amplitudzie ekologicznej typowe dla środowisk brzegowych (np. polno-leśnych) lub terenów otwartych. Mogą to być gryzonie i ziarnojady, drobna zwierzyna łowna, gatunki drapieżne, owadożerne i pasożytnicze, zmniejszające liczebność szkodników upraw, a także owady zapylające rośliny uprawne, co przyczynia się do wydatnego wzrostu plonów. Zależnie od składu gatunkowego, zadrzewienia mogą być źródłem drewna, owoców jadalnych (np. tarnina, głóg, róża, dereń), ziół, wikliny itp. Zadrzewienia należą do pasowo-węzłowego systemu „korytarzy ekologicznych”, stanowiących sieć szlaków migracyjnych dla zwierząt i diaspor roślinnych w krajobrazie zmodyfikowanym działalnością człowieka.

Taida Tarabuła

Wschodniosuwalskie, Pojezierze, krajobraz morenowych Wzgórz Jeleniewskich na Pojezierzu Wschodniosuwalskim