wewnętrzne choroby

wewnętrzne choroby, interna,

dział medycyny klinicznej zajmujący się etiologią, patogenezą, objawami, diagnostyką, profilaktyką, leczeniem (z wyjątkiem chirurgicznego i radiologicznego), rokowaniem chorób narządów wewn., także ogólna nazwa chorób narządów wewn.;

nauka o chorobach wewnętrznych, czyli medycyna wewn. (interna), stanowiła dawniej wraz z chirurgią całą treść medycyny i jest dziedziną macierzystą dla wielu samodzielnych specjalności, takich jak: gastrologia, kardiologia, reumatologia, ftyzjatria, balneologia, urologia, hematologia, endokrynologia, neurologia. Wywodzi się z medycyny klinicznej; jej rozwój rozpoczął się w XVIII w.; towarzyszył ogólnemu postępowi nauki i jest związany z wynalezieniem wielu przyrządów diagnostycznych, jak mikroskopu, słuchawki lekarskiej i różnego rodzaju wzierników, a także różnych metod, np. radiologicznych, elektrodiagnostycznych oraz badania przemiany materii. Wielkie znaczenie miało powstanie w XIX w. wielu ośr. klinik chorób wewnętrznych, w których wyróżnili się m.in.: J.N. Corvisart, R.Th.H. Laënnec, F. Magendi, A. Trousseau, J. Skoda, J. Dietl, C. Wunderlich, twórcy nowych metod badawczych i leczniczych. W Polsce kliniki chorób wewnętrznych (lub instytuty) istnieją we wszystkich akad. med. i większości szpitali resortu zdrowia i opieki społ.; wśród lekarzy chorób wewnętrznych szczególne zasługi mają m.in.: J. Badurski, A. Sokołowski, K. Dłuski, W. Jaworski, W. Biegański, W.A. Gluziński, W. Orłowski, M. Semerau-Siemianowski. Lekarze chorób wewnętrznych są zrzeszeni w Tow. Internistów Pol. (zał. 1923), którego organami są czasopismo „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” (zał. 1923) oraz mies. „Medycyna Praktyczna” (zał. 1991).