Obecnie łączność telegraf. odbywa się gł. kanałami telefonicznymi. Zastosowanie
krotnic umożliwia tworzenie na jednym kanale telefonicznym od kilku do kilkudziesięciu kanałów telegraf. (telegrafia wielokrotna). Rozróżnia się telegrafię powszechną (telegramową,
genteks) — aparaty telegraf. są umieszczone w urzędach telekomunik., i telegrafię abonencką (
teleks) — aparaty telegraf. są umieszczane u abonentów. W telegrafii alfabetowej stosuje się gł. aparaty telegraf. zw.
dalekopisami.
W końcu XVIII w. powstał i rozpowszechnił się system telegrafii
optycznej, oparty na zastosowaniu ruchomych ramion dźwigni (semaforów), umieszczonych na wieżach; telegraf opt., zw. też semaforowym lub telegrafią Chappe’a (od nazwiska twórcy — Francuza C. Chappe), stosowano do połowy XIX w.; w Polsce pierwszy telegraf opt. zbud. 1830, między Warszawą a twierdzą modlińską. Początki telegrafii
elektrycznej sięgają 1830–40, kiedy to wielu wynalazców (P.L. Szylling — Rosja, C.F. Gauss i W.E. Weber — Niemcy, W.F. Cooke i Ch. Wheatstone — W. Brytania, S.F.B. Morse — USA i in.) wykorzystało w swoich pracach nad telegrafią zjawiska elektromagnetycznego, przy czym tylko aparat Morse’a (oparty na zastosowaniu elektromagnesu) był stosowany powszechnie. Szybki rozwój telegrafii umożliwiły ulepszone aparaty telegraf.: drukujący, tzw.
juz D.E. Hughesa (W. Brytania, 1855), undulator W. Thomsona (W. Brytania, 1867), drukujący wielokrotny J.M.E. Baudota (Francja, 1874), prototyp dalekopisu, tzw.
bodot (USA, 1871), szybkopiszący Ch. Wheatstone’a (W. Brytania, 1875). Około 1905 powstały pierwsze łącznice telegraf. ręczne, ok. 1920 pierwsze współcz. dalekopisy, ok. 1930 — pierwsze sieci telegraf. abonenckie, a ok. 1933 — pierwsze łącznice telegraf. automatyczne.
