taśma filmowa

taśma filmowa, błona kinematograficzna, film,

fot. materiał światłoczuły (błona fotograficzna) służący — w zależności od rodzaju — do zapisu, kopiowania lub projekcji obrazu film. (niemego bądź dźwiękowego).

stosowana w kinematografii i w telewizji, zwykle wzdłużnie perforowana w 1 lub kilku rzędach. Rozróżnia się taśmy filmowe szerokości 70 mm, stosowane w niektórych systemach filmu panoramicznego, 35 mm — do produkcji filmów normalnego formatu (i w niektórych systemach szerokoekranowych), 16 mm — do filmów telew. i w filmie amatorskim, oraz 8 mm, 2 × 8 mm i (rzadko) 9,5 mm — w amatorskim. Pod względem zastosowania rozróżnia się taśmy filmowe zdjęciowe — negatywowe w filmie zaw., odwracalne w filmie amatorskim i przeważnie telew., pozytywowe — do otrzymywania kopii eksploatacyjnych (błonę taką charakteryzuje większy współczynnik kontrastowości niż błonę negatywową), duppozytywowe i dupnegatywowe — do kopiowania obrazu w pośrednich stadiach produkcji filmu. Do zapisania dźwięku metodą opt. służy specjalny rodzaj taśmy filmowej o b. dużej kontrastowości. Pierwszą taśmę filmową (szer. 35 mm) wyprodukowała 1888 firma Kodak na zamówienie Th.A. Edisona, 1908 firma Agfa wyprodukowała pierwszą taśmę filmową o podłożu niepalnym (w powszechnym zastosowaniu od ok. 1950).