sunna

sunna

[arab., ‘przyjęty sposób postępowania’],

w islamie tradycja proroka Mahometa obejmująca hadisy, czyli przekazy dotyczące wypowiedzi i sposobu postępowania Proroka w różnych sytuacjach życiowych;

s. była najpierw przekazywana ustnie przez towarzyszy Mahometa, a następnie została spisana, równocześnie z tworzeniem się muzułmańskiego prawodawstwa, i stała się drugim oprócz Koranu źródłem prawa islamu. Istnieje wiele ksiąg s., które powstawały już pod koniec VII w., kiedy zaczęli wymierać ludzie znający osobiście Mahometa (ruch ten zintensyfikował się szczególnie w IX w.), wtedy też powstały prace, mające największy autorytet wśród muzułmanów i po dziś dzień najbardziej rozpowszechnione, autorstwa Al- Buchariego i Muslima — noszące taki sam tytuł: Al-Dżami as-sahih [‘zbiór zdrowych hadisów’]; nie są to jedyne zapisy s. — w tradycji muzułmańskiej ustaliła się hierarchia tych ksiąg. Najważniejsze i cieszące się największym autorytetem wśród nich to tzw. sześć ksiąg (arabskich al-kutub as-sitta) autorstwa, oprócz wyżej wymienionych, Ibn Madży, An-Nasa’iego, At-Tirmiziego i Abu Dawuda. Szyici akceptują tylko część tradycji sunnickiej, ale uwzględniają dodatkowo przekazy dotyczące swoich 12 imamów, tzw. chabary. Na język polski zostały przetłumaczone niektóre hadisy (Mahomet Mądrości Proroka 1993, Mahomet O małżeństwie, kupcach i dobrym wychowaniu 1999).

Bibliografia

K. Kościelniak Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku, Kraków 2001.