Ibn Hanbal Ahmad
 
Encyklopedia PWN
Ibn Hanbal Ahmad, Aḥmad Ibn Ḥanbal, ur. XII 780, Bagdad, zm. VIII 855, tamże,
teolog muzułmański; twórca najbardziej konserwatywnej szkoły prawnej islamu sunnickiego;
uczeń Asz-Szafi’iego, twórcy liberalnej szafi’ickiej szkoły prawa muzułmańskiego, którego naukom się później przeciwstawił; poglądy I.H. zebrali i sprecyzowali jego uczniowie; był znawcą i zbieraczem hadisów, które skompletował w ogromnym, liczącym 30 tysięcy hadisów, dziele Musnad [‘podpora’]. I.H. był zdecydowanym przeciwnikiem racjonalistycznych poglądów mutazylitów, za panowania kalifa Al-Mamuna (813–833), który wprowadził mihnę — rodzaj inkwizycji narzucającej poglądy mutazylickie — I.H. cierpiał prześladowania i wielokrotnie trafiał do więzienia, przez co zyskał ogromny autorytet wśród współczesnych; wychodził z założenia, że Koran, jako odwieczne słowo Boga, został objawiony, a nie stworzony, oraz że nie można stosować metod rozumowych w rozważaniach spraw wiary; I.H. stał na stanowisku, że najważniejszymi źródłami prawa są Koran i sunna, do której przywiązywał szczególną wagę; znacznie ograniczył stosowanie kijasu (analogii) i idżmy (powszechnej zgody), jak również był nader niechętny wszelkim nowinkom (bida); idee I.H. miały wielki wpływ na żyjących wówczas ludzi oraz wielu późniejszych myślicieli muzułmańskich, np. Ibn Tajmijję i Ibn Abd al-Wahhaba.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia