sitodruk

sitodruk, filmdruk, drukowanie sitowe, serigrafia,

jedna z metod drukowania, w której stosuje się formę drukową najczęściej w postaci prostokątnej ramy z napiętą na niej siatką z włókien naturalnych lub syntetycznych (poliamidowych lub poliestrowych) albo z metalu, z wytworzonymi w niej elementami drukującymi (nie zakryte oczka siatki przepuszczające farbę) i niedrukującymi (zakryte oczka siatki).

Formy drukowe otrzymuje się metodą mech., fotochemiczną lub laserową. W metodzie mechanicznej korzysta się z szablonu, naklejanego na sito, wyciętego z odpowiedniego materiału (zgodnie z rysunkiem oryginału). W metodzie fotochemicznej stosuje się materiały fotoutwardzalne, które nanosi się w postaci warstwy albo bezpośrednio na siatkę (metoda bezpośrednia), albo na podłoże poliestrowe (metoda pośrednia), a następnie naświetla się warstwę przez diapozytyw oryginału i elementy nie naświetlone wymywa wodą; w metodzie bezpośredniej uzyskuje się od razu formę drukową, w metodzie pośredniej — po przeniesieniu na siatkę fotoutwardzonego rysunku i usunięciu podłoża poliestrowego. W metodzie laserowej stosuje się promieniowanie lasera, rozkładające w określonych miejscach warstwę ochronną na siatce (proces sterowany programem komputerowym).

Podczas drukowania farba drukowa jest wprowadzana na całą powierzchnię siatki i przesuwającym się po niej raklem przeciskana przez elementy drukujące bezpośrednio na podłoże (np. papier), umieszczone nieruchomo pod siatką. S. umożliwia nanoszenie stosunkowo grubych warstw farby, a więc otrzymywanie intensywnie zadrukowanych odbitek. Jest wykorzystywany do drukowania na papierze, tekturze, folii metal. lub z tworzywa sztucznego, szkle, drewnie, tkaninach (drukowanie materiałów włókienniczych) oraz na przedmiotach uformowanych z różnych materiałów (np. opakowaniach). S. wywodzi się z dawnego sposobu ozdabiania tkanin w staroż. Chinach i Japonii.