polisacharydy
polimery liniowe lub rozgałęzione, zbudowane z reszt monosacharydów i ich pochodnych, połączonych wiązaniem glikozydowym;
[gr.-łac.],
wielocukry, cukry złożone,
polisacharydy
Encyklopedia PWN
rozróżnia się homopolisacharydy, zbud. z cząsteczek jednego rodzaju monosacharydu, np. skrobia, glikogen, celuloza, i heteropolisacharydy — zbud. z cząsteczek różnych monosacharydów, np. heparyna, kwas hialuronowy, kwasy chondroitynosiarkowe. Polisacharydy tworzą z wodą układy koloidalne lub są w niej nierozpuszczalne., nie mają słodkiego smaku, nie wykazują właściwości aldehydów. Polisacharydy są syntetyzowane za pośrednictwem enzymów z klasy transferaz, a pod wpływem hydrolaz glikozydowych oraz kwasów nieorg. ulegają całkowitemu rozkładowi, dając monosacharydy, lub częściowemu — dając oligosacharydy. Polisacharydy są szeroko rozpowszechnione w organizmach żywych, pełnią w nich różne funkcje, m.in. substancji zapasowych (np. u roślin — skrobia, inulina, u zwierząt — glikogen, galaktan), elementów strukturalnych ścian komórkowych roślin wyższych (celuloza, pektyny), glonów (kwasy alginowe) i grzybów oraz powłok ciała zwierząt (chityna, kwasy chondroitynosiarkowe); związane z lipidami (glikolipidy) i białkami (glikoproteiny), uczestniczą m.in. w adhezji, oddziaływaniu antygen–przeciwciało, a także w mechanizmie rozpoznawania komórek przez limfocyty. Liczne polisacharydy mają znaczenie przem., np.: pektyny, kwasy alginowe, celuloza, skrobia.
