obróbka plastyczna

obróbka plastyczna, przeróbka plastyczna,

rodzaj obróbki bezwiórowej, gł. metali i ich stopów (aluminium, miedzi, żelaza), tworzyw sztucznych (np. prasowanie tworzyw sztucznych), drewna (drewna obróbka), której celem są zmiany kształtu i wymiarów przedmiotów przez ich trwałe odkształcenie plast. (odkształcenie), przy jednoczesnej zmianie właściwości mech. materiału i uzyskaniu odpowiedniego rozkładu naprężeń wewn.;

obróbka plastyczna metali może być przeprowadzana na gorąco, na ciepło lub na zimno, przy czym wymagany kształt może być osiągnięty bez naruszenia spójności materiału lub przez podzielenie (np. cięcie) albo połączenie materiału; rozróżnia się następujące zasadnicze sposoby obróbki plastycznej: walcowanie, kucie, tłoczenie i ciągnienie; do zalet obróbki plastycznej w porównaniu z obróbką skrawaniem należy: mniejsza ilość odpadów, zmniejszenie pracochłonności, lepsze właściwości mech. materiału po obróbce plastycznej, łatwość automatyzacji; najważniejszymi niedogodnościami obróbki plastycznej są: wysoki koszt oprzyrządowania oraz znaczne koszty inwestycyjne; tam, gdzie jest to technicznie możliwe i ekonomicznie uzasadnione, zastępuje się procesy obróbki skrawaniem procesami obróbki plastycznej. Tłoczenie i kucie (brązu) było znane już w staroż. Egipcie, ok. 500 p.n.e. zaczęto praktykować kucie żelaza, w XII w. ciągnienie drutu, w XVIII w. walcowanie blach.