walcowanie

walcowanie,

hutn. proces przeróbki plast., nadający żądany kształt i wymiary półwyrobom (walcowanie wlewków na kęsiska, kęsisk m.in. na kęsy) i wyrobom metalowym (walcowane wyroby) dzięki odkształceniu metalu między obracającymi się walcami lub niekiedy (np. w. gwintów) — przesuwającymi się szczękami.

Przy użyciu walcarek. Warunkiem procesu w. jest wciąganie metalu między walce, wynikające z działania sił tarcia między metalem a napędzanym walcem. Rozróżnia się: w. wzdłużne (ruch materiału walcowanego między walcami o osiach równoległych i przeciwnych kierunkach obrotów jest prostopadły do ich osi), w. poprzeczne (ruch materiału równoległy do osi obracających się walców, których osie także są równoległe) i w. skośne (materiał porusza się ruchem śrubowym między skośnie ustawionymi, obracającymi się walcami). W. wzdłużne (obejmujące ok. 90% wyrobów walcowanych) służy do wytwarzania wyrobów o różnorodnym przekroju poprzecznym, stałym na długości (kształtowniki, pręty, blachy, taśmy, itp.), w. poprzeczne i skośne — do wytwarzania rur oraz wyrobów o kształcie obrotowym lub śrubowym. walcowanie dzieli się na w. na gorąco (w temperaturze wyższej od temperatury rekrystalizacji walcowanego metalu) i walcowanie na zimno (w temperaturze niższej od temperatury rekrystalizacji). Większość metali (w tym stal) walcuje się na gorąco, gdyż wymaga to mniejszych nacisków, a zachodząca równocześnie z procesem odkształcania plast. rekrystalizacja umożliwia uzyskanie większych sumarycznych gniotów. Walcowanie na zimno umożliwia umocnienie przez zgniot i zapewnia dużą dokładność i gładkość powierzchni.