nowe wychowanie,
reformatorski ruch pedag., rozwijający się w 1. poł. XX w. w wielu krajach Europy, zmierzający do odnowy szkoły, treści i metod kształcenia i wychowania;
nowe wychowanie
Encyklopedia PWN
w Niemczech jego odpowiednikiem była pedagogika reformy, natomiast w Stanach Zjedn. progresywizm; stanowił reakcję na rygoryzm, przesadny intelektualizm i formalizm dydaktyczny szkoły tradycyjnej; skupiał przedstawicieli różnych koncepcji i kierunków, których łączyło przekonanie, że dziecko powinno stać się podmiotem w procesie nauczania i wychowania, że proces ten musi uwzględniać właściwości psychiczne, indywidualne potrzeby i zainteresowania dziecka, odwoływać się do jego aktywności, dawać mu szansę twórczego działania; nowa szkoła miała być „szkołą aktywną”, „szkołą na miarę dziecka”, „szkołą pracy”, wychowującą „do życia i przez życie”; gł. przedstawiciele i teoretycy: E. Claparède, O. Decroly, M. Montessori, G. Kerschensteiner, A. Ferrière, C. Freinet, w Polsce H. Rowid, J. Korczak.
