naturalizm pedagogiczny,
jeden z nurtów myśli pedag., obejmujący koncepcje upatrujące fundamentów wychowania w swoiście rozumianej „naturze”;
naturalizm pedagogiczny
Encyklopedia PWN
nowoż. pedagogika naturalist. rozwinęła się najpierw jako koncepcja metodyczna, zalecająca nauczanie młodzieży zgodnie z naturalnymi prawami ludzkiego poznania (np. L. Vives, J.Á. Komenský); najpełniejszy wyraz zyskała w poglądach J.J. Rousseau, który z pojęcia natury ludzkiej wyprowadził koncepcję swobodnego wychowania nowego człowieka, zdolnego oprzeć się zdeprawowanemu społeczeństwu; na przeł. XIX i XX w. naturalizm odżył pod wpływem rozwoju biologii i psychologii, stając się podstawą nowych ruchów pedag. (nowe wychowanie); naturalizm pedagogiczny postuluje dostosowanie procesu wychowania do naturalnego, spontanicznego rozwoju dziecka, a rolę wychowawcy ogranicza do opieki nad tym procesem (pajdocentryzm).
