mennonici

mennonici,

odłam protestanckiego ugrupowania anabaptystów;

uformował się w XVI w. we Fryzji (Niderlandy) w wyniku działalności Mennona Simmonsa (1496–1559), od 1536 pastora w Witmarsum (Fryzja) i autora podstawowej dla mennonitów pracy Fundamentbook (1539); mennonici odrzucają całkowicie chrzest dzieci, wprowadzają natomiast chrzest dorosłych, uznają również Eucharystię; te 2 sakramenty są rozumiane przez nich jako zewn. przejaw nieustannego oddziaływania Boga na wiernych; wzbraniają się przed obejmowaniem urzędów, służbą wojsk. i przysięgą; obowiązuje ich surowa dyscyplina i karność kośc., wynikająca z dosłownego tłumaczenia nauk ewangelicznych; od 1683 ośr. działalności mennonitów jest założone przez nich m. Germantown (USA); w Polsce pojawili się w XVI i XVII w. jako emigranci z Fryzji i Holandii i osiedlili się gł. na Pomorzu; następne fale migracji mennonitów miały miejsce 1784 i 1786; przybywali wówczas do wschodniej Małopolski, m.in. w okolice Szczerca, a przed 1795 powstał również zbór mennonitów w Kazuniu na Mazowszu; stanowią zespół niezależnych od siebie zborów, nie mają hierarchii i administracji wyznaniowej.