ewangeliczni chrześcijanie,
protest. wspólnoty rel. głoszące odnowę życia rel. w duchu zasad bibl. i praktykujące chrzest dorosłych, poprzedzony publicznym wyznaniem wiary, przez zanurzenie w wodzie.
ewangeliczni chrześcijanie
Encyklopedia PWN
Ruch ewangelicznych chrześcijan powstał w Rosji w 2. poł. XIX w. zarówno wśród chłopów — pod wpływem osiedlających się w południową Rosji mennonitów, braci morawskich i niem. baptystów, jak wśród arystokracji — w wyniku działalności W. Paszkowa w Petersburgu; byli prześladowani przez duchowieństwo prawosł. i władze państw.; 1884 luźne grupy ewangelicznych chrześcijan zorganizowały zjazd zjednoczeniowy w Petersburgu; 1908 nastąpiła legalizacja Ros. Związku Ewangelicznego, przekształconego rok później na zjeździe w Moskwie w Wszechros. Związek Ewangelicznych Chrześcijan. W Polsce pierwsze zbory ewangelicznych chrześcijan powstały na pocz. XX w.; po II wojnie światowej, ewangeliczni chrześcijanie wraz z innymi wyznaniami rel. o podobnej doktrynie, utworzyli Zjednoczony Kościół Ewangeliczny.
