indoeuropejskie języki

indoeuropejskie języki,

wielka rodzina języków wywodząca się ze wspólnego języka praindoeuropejskiego, rozciągająca się od Indii po Europę (stąd nazwa), dziś sięgająca także Ameryki, Australii i częściowo Afryki;

należą do nich języki: indoirańskie, ormiańskie, greckie, albańskie, bałto-słowiańskie, germańskie, italskie (reprezentowane współcześnie przez języki romańskie), celtyckie, z wymarłych m.in. hetycki i tocharski; obecnie mówi nimi ok. 1/3 ludności świata. Najdawniejsze znane i datowane teksty są zapisane w języku hetyckim (od XVIII w. p.n.e.) i greckim (od XIV w. p.n.e.); staroindyjska Rygweda, pochodząca być może z XV w. p.n.e. (nie jest datowana); nieco późniejsza jest irańska Awesta; inskrypcje łacińskie zaczynają się od VII w. p.n.e. Pokrewieństwo języków indoeuropejskich ustalił 1816 F. Bopp; najbardziej zasłużonymi badaczami języków indoeuropejskich byli: A. Schleicher, F.K. Brugmann, H. Hirt, A. Meillet; w Polsce — J. Rozwadowski, J. Kuryłowicz i T. Milewski.

Bibliografia

Języki indoeuropejskie, red. L. Bednarczuk, t. 1–2, Warszawa 1986–88.