indoaryjskie języki
 
Encyklopedia PWN
indoaryjskie języki, języki indyjskie,
języki subkontynentu indyjskiego wywodzące się z indoirańskiej grupy języków indoeuropejskich;
w 7 państwach subkontynentu ind. używa się 40 języków i ok. 400 dialektów indoaryjskich; 6 z nich ma status języka urzędowego: hindi (Indie), urdu (Pakistan), bengali (Bangladesz), nepali (Nepal), syngaleski (Sri Lanka) i diwehi (Malediwy); 3 fazy rozwojowe: 1) staroindoaryjska (XII–przeł. VI i V w. p.n.e.) obejmująca sanskryt (z dialektem wedyjskim); 2) średnioindoaryjska (V w. p.n.e.–przeł. IX i X w. n.e.) reprezentowana przez języki: pali, sauraseni, magadhi, maharasztri i ardhamadhi (prakryty); 3) nowoindoaryjska (od ok. X w) z językami: asamskim, bengali, bhili, diwehi, gudźarati, hindi, hindustani, kaszmirskim, lahnda, marathi, nepali, orija, pendżabskim, sindhi, syngaleskim, urdu, oraz dialektami cygańskimi (romani); szczególną pozycję zajmuje niedawno opisany i zbadany język himalajski — bangani; dialekty terytorialne większych języków indoaryjskich (hindi, marathi, bengali) mają własną tradycję lit.; ze specyficznie ind. podziałem ludności na kasty wiąże się występowanie tzw. dialektów socjalnych, różniących się między sobą (niekiedy znacznie) cechami fonetycznymi i leksyką.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia