chlorki
 
Encyklopedia PWN
chlorki,
związki nieorg. chloru, w których występuje on na −I stopniu utlenienia oraz związki org., których cząsteczki zawierają w swym składzie chlor.
Chlorki metali — sole kwasu chlorowodorowego (solnego) HCl — i chlorek amonu są substancjami krystal. i, z wyjątkiem ch.: srebra(I), miedzi(I), rtęci(II), talu(I), rozpuszczalne w wodzie; w stanie stopionym lub w roztworze przewodzą prąd elektr.; niektóre występują w przyrodzie w postaci złóż (np. NaCl jako sól kam.) lub roztworów (np. w wodzie mor.); są podstawowymi surowcami przemysłu chem. (m.in. produkcja sody, chloru, kwasu solnego), stosowane też w przemyśle spoż., farm., optoelektronicznym; najważniejsze: ch. amonu, cynku, rtęci, sodu, srebra, wapnia, żelaza; spośród ch. niemetali duże znaczenie mają m.in. ch.: krzemu, fosforu, siarki oraz tetrachlorek węgla; niektóre z nich stosuje się w produkcji szkieł światłowodowych (SiCl4, POCl3, BCl3). Chlorki organiczne to chloropochodne (fluorowcopochodne), chlorki acylowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia