chlorowodór, HCl,
nieorg. związek chloru i wodoru;
chlorowodór
Encyklopedia PWN
bezb. gaz o duszącej woni, dymiący w wilgotnym powietrzu, temperatura wrzenia – 85°C, temperatura topnienia – 114°C, gęstość 1,187 g/dm3 (skroplony, w temperaturze wrzenia); bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie, wydzielając znaczną ilość ciepła i tworząc mocny kwas chlorowodorowy (solny kwas), od którego wywodzą się sole chlorki; suchy chlorowodór w temperaturze pokojowej jest mało reaktywny (nie działa na większość metali i ich tlenki), w obecności śladów wody bardzo aktywny; w przyrodzie występuje w gazach wulk.; na skalę przem. otrzymywany m.in. w wyniku syntezy z pierwiastków lub działania kwasu siarkowego na chlorek sodu, jest produktem ubocznym w procesie chlorowania związków org.; stosowany na dużą skalę w laboratorium i w technice w postaci kwasu solnego, używany do niektórych syntez org. (np. otrzymywanie chlorku winylu z acetylenu).
