buddyzm tybetański, lamaizm,
odmiana buddyzmu będąca połączeniem buddyzmu mahajany i wadźrajany (mantrajana) oraz istotnych elementów bonu, wcześniejszej religii Tybetańczyków.
buddyzm tybetański
Encyklopedia PWN
Buddyzm przeniknął do Tybetu z Indii w I. poł. VII w. za panowania króla Srong-bcan-sgam-py; w VIII w. umocnił się dzięki działalności mnichów Padmasambhawy i Śantirakszity, którzy zał. pierwszy klasztor bSam-jas; Padmasambhawa zał. też najstarszą szkołę buddyzmu tybetańskiego rŃing-ma-pę [‘stara szkoła’), łączącą nauki i obrzędy tantryczne z wierzeniami bonu; po okresie prześladowań w IX w. buddyzm tybetański odrodził się w XI w., dzięki pracy misyjnej Atiśi; XI–XIV w. w Tybecie powstało wiele klasztorów i szkół buddyjskich; ostatnią szkołę, dGe-lugs-pę [‘wzór cnót’], zw. potocznie Żółtymi Czapkami, zał. na pocz. XV w. Cong-k‘a-pa (1357–1419), jeden z wybitnych reformatorów rel., który rozbudował też znacznie ceremoniały buddyzmu tybetańskiego; doktryna buddyzmu tybetańskiego łączy elementy mahajany i mantrajany, kult buddów i bodhisattwów wiąże z kultem lokalnych bóstw i demonów; ważną rolę w życiu kraju odgrywało do niedawna duchowieństwo, którego zwierzchnik dalajlama był (do 1959) wraz z panczenlamą teokratycznym władcą Tybetu. Sytuacja uległa radykalnej zmianie po 1959, kiedy w wyniku represyjnej polityki władz chiń. zostały zburzone niemal wszystkie klasztory i świątynie, mnisi zaś byli osadzani w obozach pracy przymusowej lub zmuszani do życia w stanie świeckim bądź do opuszczenia kraju. Obecnie w regionie autonomicznym Tybet działa tylko kilka klasztorów i świątyń zamieszkanych przez niewielką liczbę mnichów.
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie...
