Nowa Zelandia. Polonia i Polacy
 
Encyklopedia PWN
Nowa Zelandia. Polonia i Polacy.
Pierwsze pol. skupisko w Nowej Zelandii powstało w okolicach m. Christchurch (na Wyspie Południowej) na pocz. lat 70. XIX w.; kilka lat później zaczęło się pol. osadnictwo na Wyspie Północnej (prow. Taranaki); spis ludności z 1921 wykazał 399 osób z Polski, z 1936 — ok. 200; 1944 przybyło do Wellington 755 dzieci pol., sierot z ZSRR (na stałe pozostało 650); zostały one umieszczone w obozie w Pahiatua, gdzie otrzymały wykształcenie i zdobyły zawód; po II wojnie świat. do Nowej Zelandii przybyło ok. 1 tys. pol. przesiedleńców (dipisów); obecnie Polonia w Nowej Zelandii liczy 3–5 tys. osób; skupia się gł. w Wellington i Auckland. Ster polonijnej pracy społ. przejęły dawne dzieci z Pahiatua; działają: Stowarzyszenie Polaków w Nowej Zelandii oraz Stow. Pol. Kombatantów, Pol. Misja Katol., domy pol., chór i zespół taneczny (zał. przez M. Babczyszyna), szkółki polonijne, biblioteka pol. w Wellington; wielu znanych specjalistów pochodzenia pol. pracuje na wyższych uczelniach.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia