Nowa Zelandia. Literatura

Nowa Zelandia. Literatura.

Pisana w języku ang.; jej początki stworzyli, przybywający od 1840 do Nowej Zelandii, koloniści ang. (farmerzy, kupcy); do lat 20. XX w. obejmowała gł. kroniki i opowieści autobiogr. opisujące życie pionierów w nowych, egzotycznych warunkach (E. Maning, S. Butler, M.A. Barker); pierwszą indywidualnością tej literatury była K. Mansfield, która — mimo iż większą część życia spędziła w Wielkiej Brytanii — w swych powieściach powracała do wyidealizowanego kraju dzieciństwa (zbiór nowel Garden Party 1922, wyd. pol. 1934); oprócz niej popularnością cieszyli się powieściopisarze J. Murder i W. Satchell; w latach 30. XX w. literatura nowozelandzka zyskała indywidualne cechy nar., choć jej twórcy nawiązywali do XIX-wiecznych bądź współcz. nurtów eur. (gł. ang.) i amer.; w tym czasie największy rozkwit przeżywała poezja (A.R.D. Fairburn, R.A.K. Mason, A. Curnow, D. Glover) oraz nowela (F. Sargeson). Po II wojnie świat. nastąpiło wyraźne ożywienie życia lit. w Nowej Zelandii, m.in. dzięki powstaniu czasopism krytycznolit. „Landfall” (1947) i  „Islands” (1972); kontynuowano również tradycje przedwojennej noweli (M. Duggan, O.E. Middleton), pojawili się także interesujący powieściopisarze (S. Ashton-Warner, J. Frame, M. Shadebolt, M. Gee, C. Hulme).