Creutzfeldta–Jakoba choroba
 
Encyklopedia PWN
Creutzfeldta–Jakoba choroba
[ch. kroi]
(CJD),
jedna z encefalopatii gąbczastych rozwijająca się u ludzi po 40.–50. roku życia;
podostro przebiegająca choroba mózgu wywoływana przez priony; cechuje ją bardzo długi okres inkubacji (do 30 lat) i różnorodność objawów neurologicznych; prowadzi do śmierci w czasie kilku do kilkunastu miesięcy. Odmianą CJD jest nowy wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba (nvCJD), choroba odzwierzęca przenoszona na człowieka z zakażonego prionami bydła (encefalopatia gąbczasta bydła, BSE), o krótszym czasie inkubacji, występująca u ludzi młodszych niż klas. postać CJD; rozpoznana po raz pierwszy 1996 w Wielkiej Brytanii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia