Belgia. Polonia i Polacy
 
Encyklopedia PWN
Belgia. Polonia i Polacy.
Po upadku powstania listopadowego 1831 do Belgii przybyły liczne grupy pol. emigracji polit. (ok. 600 osób), m.in. J. Lelewel, S.G. Worcell, J.Z. Skrzynecki; następna fala po powstaniu styczniowym 1864 (ok. 200 osób). Od 1911 zaczęła napływać emigracja zarobkowa, 1922–38 — ok. 28 tys., gł. górnicy i robotnicy; po I wojnie świat. do Belgii przybyli również górnicy pol. z Nadrenii i Westfalii oraz część Polaków z Francji (łącznie ok. 30 tys.); 1938 pol. zbiorowość w Belgii liczyła ok. 62 tys.; podczas II wojny światowej Polacy brali aktywny udział w belgijskiego ruchu oporu; w walce o wyzwolenie Belgii ważną rolę odegrała 1 Dyw. Pancerna; po 1945 osiedliło się tu ok. 10 tys. Polaków; 1950–76 następne 10 tys.; jednocześnie od 1945 odbywała się reemigracja do kraju (ok. 9 tys.) oraz emigracja do USA, Kanady i Australii; 1988 w Belgii było ok. 50 tys. ludności pochodzenia pol.; zamieszkują gł. górnicze okręgi Limburgii oraz przem. regiony Liège i Antwerpii.
Polonia belgijska w okresie międzywojennym należała do lepiej zorganizowanych środowisk pol.; działały: Związek Polaków w Belgii (zał. 1923), Pol. Misja Katol. (zał. 1926), ZHP, ponadto wiele organizacji o charakterze regionalnym. Po 1945 część organizacji reaktywowała swą działalność, powstały również nowe, związane z rządem pol. na emigracji (Związek Pol. Uchodźstwa Wojennego, zał. 1946 jako centrala emigracji powojennej świata), jak i o charakterze prokomunist. (Związek Patriotów Pol., zał. 1944, Rada Nar. Polaków w Belgii, zał. 1946). Ważną rolę w życiu Polonii odgrywa szkolnictwo, placówki kult.-oświat. (Pol. Inst. Nauk. z J. Korabem-Brzozowskim na czele) oraz prasa („Polak w Belgii”, „Gazeta Polska”).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia