Belgia. Film

Belgia. Film.

W kilkanaście lat po pierwszym pokazie film. w Belgii 1896, Francuz A. Machin z firmy Pathé zał. wytwórnię film., w której wyprodukowano pierwszy belgijski pełnometrażowy film fabularny; po I wojnie świat. zaczął się odpływ artystów waloń. (m.in. J. Feyder, Ch. Spaak, R. Rouleau, P. Ledoux), gł. do Francji i USA. Odbudowę zniszczonej wojną kinematografii belgijskiej podjęli filmowcy flamandzcy; rozwijał się gł. film dokumentalny i etnogr., powstawały także liczne filmy o sztuce (m.in. J. Ivens, A. Cauvin, P. Haesaerts, H. Storck); rzadko realizowano filmy fabularne (m.in. J. Venderheiden, H. Dekeuceleir). W poł. lat 50. odrodził się film fabularny, często we współprodukcji z RFN, Francją i Holandią (m.in. R. Kuypers, I. Michiels, R. Verhavert). W latach 60., dzięki subwencjom państw., produkcja film. uzyskała trwalsze podstawy materialne; powstawały filmy nawiązujące do plast. i treściowych tradycji malarstwa flamandzkiego, przy jednoczesnej fascynacji twórców fantastyką film. najpełniej reprezentowaną w filmach A. Delvaux; w podobnej tonacji tworzyli m.in. H. Kümel, R. Verhovert, T. Zeno; nurt realist. reprezentowały komedie B. Lamy'ego, J.-J. Andriena i Ch. Ackermanna. Lata 80. obfitowały w twórczość telew., gł. popularnych seriali produkowanych w większości przez firmę Belvision; rozwijał się film animowany i fabularny — gł. autorski (R. Servais, G. Frydman, B. Pichy, M. Bouquet i in.). Prawdziwy rozkwit nastąpił w latach 90., gdy zaczęło działać wielu młodych uzdolnionych autorów, którzy przeobrazili oblicze belgijskiego kina. Jedni, jak G. Corbiau, tworzyli barwne widowiska nawiązujące do tradycji dawnego malarstwa (Mistrz muzyki 1988, Farinelli — ostatni kastrat 1994). Inni, szczególnie liczni, łączyli liryzm ze świeżym spojrzeniem na rzeczywistość własnego kraju — J. van Dormael (Toto bohater 1991, Ósmy dzień 1996), F. van Passel (Manneken Pis 1995). Wokół R. Belvaux skupiła się grupa skandalizujących realizatorów telew. kompromitujących agresywność mediów (Człowiek pogryzł psa 1992). Największy rozgłos zdobyły filmy braci L. i J.P. Dardenne wyrosłe z twórczości dokumentalnej, ukazujące ze skrajnym naturalizmem życie skromnych ludzi na przedmieściach wielkich miast (Obietnica 1996, Rossetta 1999 — nagrodzony Złotą Palmą na MFF w Cannes).