termicznych
Encyklopedia PWN
fizyk austriacki.
nieuporządkowane ruchy cząstek ciała stałego zawieszonych w cieczy lub gazie, wynikające ze zderzeń tych cząstek z molekułami (cząsteczkami) otaczającego ośrodka.
bryza
lokalny wiatr związany z cyrkulacją powietrza powstającą nad podłożem o zróżnicowanych właściwościach termicznych (np. w strefie granicznej lądu i zbiornika wodnego), zwykle zmieniający kierunek dwukrotnie w ciągu doby.
[fr. brise],
materiały stosowane zarówno do wykonania budowli, jak też do jej naprawy, remontu, modernizacji, przez wykorzystanie ich na stałe w obiekcie.
ruch mas wodnych w zbiornikach wód stojących (oceanach, morzach, jeziorach) w następstwie oddziaływania czynników zewn. i wewnętrznych (np.: gradientu ciśnienia, temperatury, gęstości wód), a także siły Coriolisa.
diatermia
początkowo metoda leczn. polegająca na nagrzewaniu ciała za pomocą fal elektromagnetycznych o częst. radiowych, obecnie termin określający także generatory tych fal (stosowane w medycynie od 1928).
[gr. diá ‘przez’, thérmē ‘gorąco’],
