bryza
 
Encyklopedia PWN
bryza
[fr. brise],
lokalny wiatr związany z cyrkulacją powietrza powstającą nad podłożem o zróżnicowanych właściwościach termicznych (np. w strefie granicznej lądu i zbiornika wodnego), zwykle zmieniający kierunek dwukrotnie w ciągu doby.
Jest wynikiem różnicy ciśnień na danym poziomie, wywołanej nierównomiernym nagrzewaniem się lub chłodzeniem zróżnicowanego podłoża (np. lądu i zbiornika wodnego); występuje podczas słonecznej pogody, przy braku silniejszych wiatrów ogólnej cyrkulacji; najbardziej są rozwinięte b. mórz i oceanów; w dzień wieje b. od zbiornika wodnego w stronę lądu, zwana b. dzienną (mor., jeziorną itp.), która może sięgać 20–100 km w głąb lądu (pionowy zasięg do 1200 m); z w nocy — od lądu w stronę morza lub jeziora, b. zwana nocną (lądową), o zasięgu do 10 km; b. może powstawać także na granicy lasów i pól (wiatr leśny i polny), na granicy lodowców, na obrzeżach dużych miast (b. miejska).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bryza rys. W. Sankowski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia